یک قاب باسمه‌ی فرنگی نویسنده: زهره مولوی

نمایش کمدی دروغ، داستان دو زوج را روایت می‌کند که خیانتی ضربدری بین آن‌ها اتفاق افتاده است. آلیس و پل، میزبان لوسی و میشل هستند. مهمانی‌ای پر تنش که معماهایی را در روابط آن‌ها طرح می‌کند. در نهایت هر دو زوج روابط‌شان را با حماقت‌های کلامی، خواسته و ناخواسته، ابتدا برای مخاطب و سپس برای یکدیگر برملا می‌کنند. زمانی که همه‌ی آن‌ها خیانت‌کار شناخته می‌شوند، هر کدام سعی می‌کنند برای تبرئه‌ی خود «دروغ» را بازتعریف کنند. عنوان نمایش، دست‌مایه‌ی بحث آن‌هاست. حال که همه، چیزی برای پنهان کردن دارند، می‌توانند تعریف دروغ را تبدیل به مصلحت، مراعات، حقیقت، دورویی و... کنند.

صحنه، خانه‌ی آلیس و پل را نشان می‌دهد. جلوی صحنه را مبلمان نشیمن و دیوار انتهایی را لته‌هایی نقاشی شده پوشش داده است. لته‌هایی که فضای صحنه را با چشم‌اندازشان گسترده‌تر می‌کنند. اما طرح‌شان به گونه‌ای است که شمایلی انیمیشنی به صحنه داده است. طراحی صحنه اولین عنصری است که فضای نمایش را برای ما ساختگی جلوه می‌دهد.

در کنار چشم‌انداز صحنه، لحن بازیگران، نشستن و برخاستن‌شان و... به همان شکلی است که در تصور مخاطب از «بازی خارجی» یا «بازی تئاتری» وجود دارد. تعابیر اشتباهی که در وصف بازی‌های اشتباه برای آثار ترجمه به کار می‌رود: این که خارجی‌ها یکدیگر را با آهنگ دیگری صدا می‌کنند، در خانه‌شان فاصله‌ی نشیمن تا آشپزخانه را «کت واک» می‌کنند و کوچک‌ترین حرکات بدن‌شان ظرافتی را دارد که حتا نه در فیلم‌های زبان اصلی، بلکه تنها در نمایش‌های آثار ترجمه می‌توان دید. افشین هاشمی، بازیگر نقش پل، و مژگان خالقی، بازیگر نقش لوسی، بیش از دو بازیگر دیگر به سمت این جنس از بازی رفته‌اند. حرکات‌شان آن‌قدر اغراق شده است که نمی‌توان آن را ناآگاهانه خواند. اما چراییِ این انتخاب نیز بر ما آشکار نمی‌شود. به نظر می‌رسد تلاش افشین هاشمی برای خلق شخصیت «پل» با چنین اطوارهایی، جهت خنده‌ی مضاعف گرفتن از مخاطب است. اما این اطوارها به گونه‌ای تکراری و باسمه هستند که بیش از هر چیز موجب فاصله گرفتن مخاطب از جهان نمایش می‌شود. هر چه آن‌ها بیشتر برای خنداندن مخاطب تلاش می‌کنند، مخاطب کم‌تر می‌خندد. بین بازی بازیگران کنتراستی وجود دارد که تکلیف چنین رویکردی را برای مخاطب مشخص نمی‌کند. چرا که چنین اطواری در بازی ارسطو خوش‌رزم، بازیگر نقش میشل، دیده نمی‌شود. با وجود چنین فاصله‌ای، در نهایت به نظر می‌آید کارگردان عامدانه صحنه را به دست افشین هاشمی سپرده است تا او بتواند خنده‌ی بیشتری از تماشاگران بگیرد.

نمایش دروغ با رنگ و لعابی «خارجی» می‌خواهد نمایشی مفرح برای تعطیلات آخر هفته‌‌ی خانواده‌ها باشد. همان‌طور که در سایت فروش بلیط در کنار عنوان نمایش قید شده است «مسئولیت دعوای زوج‌ها پس از تماشای نمایش بر عهده‌ی گروه اجرایی نمی‌باشد»! گویی که نمایش با همین جمله رویکرد و مخاطب خود را در هنگام خرید بلیط مشخص می‌کند.