تاریخ قابل تکثیر نیست. نویسنده: بهنام دارابی

الیزابت باتوری زنی است که به شکنجه و قتل دست‌کم ۶۵۰ دختر جوان متهم است و پس از دستگیری از محاکمه‌ی او صرف نظر و تنها به حبس در خانه‌اش محکوم می‌شود. این نمایش نگاهی به تاریخ/افسانه‌ی این کنتس مجاری با تمرکز بر بخش محاکمه‌ی او است.

اجرا با موزیکی کلیسایی و در حالی که تعدادی راهبه در صحنه ورد می‌خوانند و اسپند دود می‌کنند شروع می‌شود. علیرغم بلندی صدای موزیک و گیرایی آن، اتمسفری که عموماً ماحصل چنین تصاویر و موزیک‌هایی است ساخته نمی‌شود. به‌نظر می‌رسد بزرگی سالن و پراکندگی بازیگران در صحنه مانع از شکل‌گیری چنین امری می‌شود. ادامه‌ی نمایش هم با همین روند پیش می‌رود. با وجود این‌که سعی بر محدود کردن فضا با لاین‌های نوری وجود دارد اما پراکندگی‌ای که در جای‌گیری بازیگران، ورود و خروج‌ها، قرارگیری دکور بر صحنه وجود دارد نقاطی تکی تکی روی صفحه‌ی تخت صحنه به‌وجود آمده است که خط ربطی به یگدیگر ندارند. بیشترین انرژی میزانسن صرف این شده است که بزرگ جلوه کند. فاصله‌های زیاد بین بازیگران، طی کردن مسافت‌های طولانی دور سالن به منظور رسیدن به مقصدی نامشخص، فریادهای مکرر و بی‌مورد، قفسی بزرگ برای حمل الیزابت، ریتم تند و عدم سکون و سکوت، جملگی از مواردی هستند که این عریض بودگی را ثابت می‌کنند. در بین این‌ها ریتم بالای اجرا حکم چسب را دارد. چه گفتگوی بین بازیگران چه حرکت آن‌ها روی صحنه به‌گونه‌ای است که سعی دارد تمام فضای‌های خالی را پر کند و حتی از روی حشویات نمایشنامه بپرد و نقاط اصلی و دراماتیک درام را به یکدیگر وصل کند. مادامی که زمینی بایر با تعدادی کد آشنا در مقابل تماشاگران قرار گیرد بستر را برای هر مدل برداشتی مهیا می‌کند اما این لزوماً به معنای طعنه زدن به واقعیات تاریخی یا همسان‌سازی یک واقعه‌ی تاریخی با عصر اکنون و دغدغه‌های کنونی نیست. چنین رویکردی بیشتر به فراهم کردن مجالی برای خوش‌آیند تماشاگر می‌ماند که برای خالی نبودن عریضه کمی هم چاشنی خشونت و طنز بدان افزوده می‌شود که خود این چاشنی‌ها هم باز در پی همان مدل‌‌های مد شده‌ی باب میل مخاطب می‌آید. اگر بناست اجرا در مسیر برداشتی از تاریخ و ساخت و پرداخت ایده‌های خود در نسبت با آن تاریخِ مشخص حرکت کند پس شاید بتواند مسیر را برعکس طی کند؛ یعنی از ایده و دغدغه‌های اکنون خود به تاریخ گریز بزند تا بلکه رویکرد مد نظرش به منصه‌‌ی ظهور برسد و اگر بناست با تکیه بر یک اصل تاریخی پیش برود باید خود را ملزم به رعایت مناسبات مربوطه با آن بازه‌ی زمانی بداند و نهایتاً تأکید خود را بر وجه مترادف آن واقعه با دغدغه‌اش بگذارد؛ چرا که تاریخ قابل تکرار است اما قابل تکثیر نیست.