آشکارگی مسئله‌ی پدر نویسنده: زهره مولوی

در جاده‌ای دور از شهر، ریل قطاری هست که هرازگاه، تنی چند به بهانه‌ي خودکشی خود را به آن جا می‌رسانند. این بار چهار مرد به اتفاق، چنین قصدی کرده‌اند. پیرمردی که ساکن یک اتاقک در جاده است، میزبان آن‌هاست. او محیط خود را در اختیار آنان قرار داده تا آن‌ها بتوانند تصمیم بگیرند. تصمیم آن‌ها در گرو بازی آن‌هاست. دو مرد در نقش پدر و دو مرد در نقش پسر. آن‌ها بازی کنندگان نقش پدر و پسر هستند. برای یکدیگر بازی می‌کنند تا لایه‌های داستان‌شان را کشف کنند. هدف آن‌ها قانع کردن یکدیگر برای خودکشی یا بقاست. زیرا بحران‌ آن‌ها بحران رابطه‌ي پدر و پسر است.

جلوی صحنه را ریل قطار گرفته است و انتهای آن را تعداد بسیاری در بطری‌ آب معدنی. هر بار که پس از بازی، بازیگرانِ نقش پدر گچ‌های سپید موی خود را می‌شویند، یک در به تعداد درهای بطری اضافه می‌شود. پیرمرد گوشه‌ای از صحنه، روی کاناپه، دست بسته، لمیده است. تا زمانی که او خواب است، مردها می‌توانند بازی «پدر و پسری»شان را ادامه دهند. پیرمرد با موهای سپید و قامت بلند خمیده، گویی تجسد خداگونه‌ی زمان است. هنگامی که او برمی‌خیزد، در بازی وقفه ایجاد می‌شود. وقفه‌ای که می‌توان آن را مفصل‌ یا نقاط تقطیع روایت دانست.

اجرا به وضوح مشخصه‌های تئاتر ابزورد را مشق کرده است. تکرار، تکثیر، بحران ارتباط، گریز از قصه‌گویی و فلسفیدن ویژگی‌هایی هستند که «این یک کنفرانس از شکست ماست» را در این دسته می‌گنجاند. این نمایش سعی دارد اثری اندیشه‌ورز باشد. اما اندیشه‌اش را به عریان‌ترین شکل بیان می‌کند.
عریانی‌ای که به تیغی دو لبه می‌ماند. می‌توان آن را هم صداقت و «سادگی در بیان» دانست و هم «ساده‌انگاری». شخصیت‌ها در عین این‌که با یکدیگر در کشمکش هستند همه‌ی آن‌چه باید به یکدیگر بگویند را به زبان می‌آورند. زمانی که پی می‌بریم این بازی را به قصد اقناعِ یکدیگر ترتیب داده‌اند، صراحت لهجه‌ی آنان در روابط‌شان قابل پذیرش است. اما پیرمرد، این نگهبان زمان و ریل، در پایان مونولوگی دارد که به جمع‌بندی مفهومی اثر می‌انجامد. او درباره‌ي همه‌ی آدم‌هایی که به سراغش آمده‌اند، خودکشی‌هایی که روی این ریل دیده است و چیزهایی که در این بین از زندگی فهمیده، صحبت‌هایی دارد که به یک خطابه‌ي پایانی می‌ماند. خطابه‌ای که در نهایت مهر ساده‌انگاری را روی اثر می‌زند. نه تنها در برخورد معناییِ این اجرا با تئاتر ابزورد ساده‌انگاری صورت گرفته است که حتا چنین مسئله‌ای را می‌توان در دیگر مشخصه‌های اجرا نیز دید. «تکثیر» درهای بطری آب معدنی، گاهی «تکرار» بعضی حرکات و جملات و پس زدن بدن‌های یکدیگر به نشان «عدم ارتباط»، آشکارا به قصد وارد کردن مولفه‌های ابزوردیسم است.

«این یک کنفرانس از شکست ماست» را می‌توان مشقی نه چندان بدیع اما تمیز و شسته و رفته از کتاب «مارتین اسلین» دانست.