پاهای درازتر از گلیم نویسنده: بهنام دارابی

داستانی وجود ندارد. سه مرد و یک زن بر صحنه‌اند. صحنه ریخته و واریخته است و متشکل از دو دایره‌ی قرمز در سمت چپ صحنه، یک صندلی و عروسکی آویخته به طناب در سمت راست و یک صندلی و لگن و خرده وسایل دیگر در انتها است. شخصیت‌ها نام‌های نامتعارفی همچون چکش، میخ، خاکی و کلنگی دارند. نبود خط روایی مشخص و بیهوده گویی‌های مکرر در یک سو، عدم انسجام و چیدمان صحیح را در سوی دیگر موجب می‌شود. گیر افتادن در دام همیشه پهن گرته‌برداری از الگوهای بزرگ و مهم این خطر را دارد که گرته بردار را دنبال دم خود راه بیندازد. ایده گرفتن از ساختار روایی بکت چه در درام چه در فرم اجرایی مستلزم درک عمیق این نقطه‌ی کانونی تئاتر ابزورد(بکت) است. به صرف پیش کشیدن حرف مرگ و به هم بافتن کلمات بی‌معنی و تکرار اعمال نمی‌توان ساختار مشابهی خلق کرد. در واقع سر ذوق آمدن از کشف ایده‌ای خام دستانه و نمایش دادن خود به هر قیمتی، اثر را در جای خود نگه نداشته بود که آن را به عقب هم رانده بود. اجرا در خلق سیاست‌های خود می‌توانست یک قدم به جلو حرکت کند اگر که دایره‌ی نشانگانی مناسبی را انتخاب می‌کرد. پرواضح است پی‌ریزی سست اجرا در گام اول مانع از پیشروی بیش‌تر و رسیدن به خلق نظام نشانه‌ای دیداری و شنیداری می‌شود  اما بر اساس همان پی هم می‌توان چیزی خلق کرد که محاط در اجرا باشد. طراحی لباس، گریم، موسیقی و بازیگری‌ای که حتی در سطح تیپ‌سازی هم نمی‌تواند خود را نگه دارد در کجای این مرداب کم عمق اجرا جای می‌گرفت؟

معضل عظیم‌تر که دامن‌گیر جعبه ابزار بکت و امثالهم است، جای‌گیری نامناسب آن‌ها در مکان‌های اجرایی موجود است که دلیلی مضاف بر عقب ماندگیشان می‌شود. در واقع تمرکز گروه اجرایی به‌قدری معطوف به امر روی صحنه بودن می‌شود که ملزومات یک اجرای تئاتر را فراموش می‌کند و نمی‌تواند فضایی درخور اجرای تئاتر فراهم کند. قصور گروه اجرایی که انتخاب سالن مناسب اجرا را بخشی منفک از خودِ اجرا می‌داند مشخص است؛ منتهی پیش از مقصر دانستن گروه باید انگشت اتهام را به سمت مکان‌های به اصطلاح سالن اجرا/تماشاخانه گرفت و ماهیت وجودی آن‌ها را جویا شد. این مکان‌ها جز در اعتبار کاذب به گروه‌های اجرایی دادن نقش دیگری در پیشبرد تئاتر ندارند. حتی نمی‌توان آن ها را محلی برای آزمون و خطا دانست. چرا که پیشاپیش ناقص بودن روند شکل‌گیری اجراها این امکان را از آن‌ها سلب می‌کند. از این رو این مکان‌ها تنها محفلی برای مواجهه تماشاگر با اجراهای ابتری هستند که به حال خود رها شده‌اند.