گیم اُوِر! نویسنده: قاسم نجاری

استارت: سالن حافظ با آن سقف بلند و صحنه‌ی دوسویه‌اش، این‌بار در اختیار «جویستیک» قرار گرفته است. چند بازیگر روی صحنه فیگورهایی را مدام تکرار می‌کنند تا هنگامی که تماشاگران در جایگاه‌شان بنشینند و آن‌ها شروع کنند. اجرا که شروع می‌شود متوجه می‌شویم که آدم‌های نمایش در دنیایی آخرالزمانی‌اند که به‌سختی می‌توانند از پناهگاه‌شان بیرون بروند و آن بیرون پر از وحشی‌هایی است که قرار است سلاخی‌شان کنند.

مرحله‌ی دوم: این آدم‌ها بیش از حد معمول مصنوعی‌اند؛ رفتارشان، دیالوگ‌هایشان و حتی تکیه‌کلام‌های‌شان. همینطور که مردِ میان‌سالِ‌ قصه همیشه به آخرِ جمله‌اش یک «لعنتی» می‌چسباند، می‌فهمیم یک جای کار می‌لنگد. اما کجا؟ بگذارید یک‌بار دیگر سناریو را بررسی کنیم: چند نفر با لباس‌های نقاشی‌شده و ماسک‌های عجیب‌وغریب می‌روند بیرون که غذا بیاورد، همه از آمدنِ «موجِ بعدی» وحشی‌ها صحبت می‌کنند؛ یک زن را اسیر می‌کنند و هر کس می‌خواهد از او کام بگیرد؛ پیرمرد مدام می‌گوید «لعنتی‌ها! لعنتی‌ها!»؛ در میانه‌ی اجرا بین تماشاگران کنترلرهای پلی‌استیشن پخش می‌شود... اسم اجرا هم «جویستیک» است! حالا روشن شد. همه‌ی این اتفاقات درونِ یک ویدیوگیم می‌گذرد.

مرحله‌ی سوم: حالا که ما نشسته‌ایم به تماشای تئاتری که خودش درونِ یک ویدیوگیم می‌گذرد، چه می‌شود؟ اجرا که بعد از ده دقیقه شروع کرده به توضیحِ پیش‌داستان‌اش از زبان کاراکترها. حجم زیادی از اطلاعات ردوبدل می‌شود که نه به خودِ اجرا چیزی اضافه می‌کند و نه داستان را برای ما جذاب‌تر می‌کند. اجرایی که از تئاتر به مدیومِ دیگری –ویدیوگیم- اشاره می‌کند، محافظه‌کارانه تا پایانِ کار فقط در بندِ اطلاع‌رسانی به مخاطب می‌ماند و اصلاً تلاشی برای استفاده از عنصر اساسی مدیوم ویدیوگیم، یعنی عنصر «تعامل» نمی‌کند. «جویستیک» حتی رمقی ندارد که از همان عناصر ابتدایی تئاتر صحنه‌ایِ متداول پیش‌تر برود که حال بتواند به مدیوم دیگری هم پل بزند و مخاطب را هم درگیرِ یک‌جور تعامل از جنسِ ویدیوگیم کند.

غول مرحله‌ی آخر: این که یک اجرا به تعامل با مدیومی دیگر همچون ویدیوگیم فکر کند بلندپروازانه و جالب است. اما فقط فکرکردن کافی نیست. اینجا لزوم شناختِ عناصرِ اصلی دو مدیوم مطرح می‌شود. «جویستیک» از هر دو باز می‌ماند و در بازیِ خودش در زمینِ گیم و تئاتر، گیم اُور می‌شود. مخاطب هم با کنترلرِ پلی‌استیشن توی دستش نشسته است توی سالن و منتظر که این بازی شروع شود؛ غافل از اینکه این کنترلر به هیچ جا وصل نیست.