یک ترجمه‌ی تالیفی

"کلنگی، قابل سکونت" علی‌رغم عنوان ایرانی‌اش بازگوی داستان خانواده‌ی خارجی پرجمعیتی متشکل از مادر، پدر و شش فرزند است که مدت‌هاست نتوانسته‌اند اجاره‌ را به صاحبخانه‌شان "باج" پرداخت کنند. به همین دلیل "باج"، گاه و بیگاه به حریم خانوادگی آن‌ها تجاوز می‌کند. در این اثناء پدر تبلیغی می‌بیند از یک فراخوان مهاجرت برای خانواده‌‌های پرجمعیت به کشوری دیگر، جایی از این جا بهتر که اسمش را نمی‌شنویم. او برای رهایی از تنگنای مالی خواهان مهاجرت می‌شود. پیشنهاد مادر فروختن زمین پدری است. تصمیم به تعویق می‌افتد تا آن‌که پدر درمی‌یابد فرزند هفتمی در راه است. عصبانی می‌شود و تا حد تهدید مادر با اسلحه پرخاش می‌کند. ناگهان باج سرمی‌رسد و آماده است همه‌ی آرزوهای هر هشت نفر را برآورده کند، تنها و تنها اگر سرپرستی کودک ناخواسته‌ را به او بسپارند. پدر قهرمانانه فرزندش را انتخاب می‌کند. خانواده به دستور پدر خانه‌ی باج را تخلیه می‌کنند و او تنها می‌ماند تا پایان با ورود زنی که به خود باج دستور تخلیه می‌دهد.

صحنه در یک بازسازی رئالیستی خانه‌ای سه اتاقه را نشان می‌دهد که یک میز ناهارخوری در آشپزخانه‌ی سمت چپ‌ و یک کاناپه‌ در نشیمنِ راست، اصلی‌ترین فضاهای میزانسنیِ آن هستند. طراحی صحنه نوید یک درام خانوادگی خوش‌ساخت را می‌دهد. خانه، لباس‌‌ها و گریم‌ها نشانی از فقر ندارند و جا می‌خوریم وقتی درمی‌یابیم قرار است روایت خانواده‌‌ی بی‌بضاعتی را ببینیم که بزرگترین مشکل‌شان نان است. پسر خواننده‌ی خانواده درباره‌ی نان رپ می‌کند. پدر و مادر سر نان بحث می‌کنند، پسر بزرگ‌تر سواستفاده‌گرانه از دوست‌دخترش می‌خواهد چند نان برای‌شان بیاورد و توسط خانواده تشویق می‌شود. نمایش با انتخاب عنصر نان بر نمادین‌ترین عنصر اقتصاد در خانوار اشاره می‌کند اما صحنه این خانواده را از هر طریق ممکن از ما دور می‌کند. آن‌ خارجی‌ها که در ناکجاآبادی بی‌نام زندگی می‌کنند و از آن لباس‌ها پوشیده‌اند که فقط در فیلم‌ها دیده‌ایم: یقه‌های توری آهارزده و دامن‌های پف‌دار.

این نمایش پر زرق و برق از بحران اقتصادی جاری در جامعه، نوعی نگاه اگزوتیک به مسئله‌ی تنگدستی است که بر یکی نبودن و فاصله‌ی میان سوژه و ابژه مبتنی است. فاصله‌ای که‌ تنگنای اقتصادی را در هیبت یک فانتزی لمس‌نشده و لمس‌نشدنی ارائه می‌کند و می‌کوشد از طریق زیباسازی فاجعه آن را به یک لطیفه بدل کند تا مبادا ناگهان با همذات‌پنداری با آدم‌های نمایش به علل تنگدستی آن‌ها فکر کنیم. آن‌ها از ما نیستند حتا اگر قصه‌ها‌شان شباهت‌هایی به ما دارد. این میزان شباهت هم با موسیقی‌های بی‌ربطِ بسیار، میزانسن‌های ریتمیک و شوخی‌های اروتیک(که واکنشی از سمت مخاطبِ تربیت‌شده‌ی خود نداشت) به سرگرمی بدل می‌شود.

بیرون‌زدگی‌های متن از ساختار کلاسیکِ اوجگاهی اندک است. کارگردان هم با ایده‌هایی پاسخ‌پس‌داده از پس متن برآمده و تا حدودی موفق شده است یک سرگرمی هفتاد و پنج دقیقه‌ای حامی ارزش‌ها برای یک شهروندِ بی‌دردسر فراهم آورد.