پِدَرلوگ نویسنده: میثاق نعمت گرگانی

صحنه‌ی یک‌سویه‌ی اجرا هم‌مرز با ابعاد پلتفرم عمارت روبرو است. نمایش سوگنامه‌ای بر رنج دختر [دخترانی] است که هم در معرض تجاوز نظام سرکوبگر پدرسالار قرار دارند و هم نشت و بسط این سرکوب در بستر خانواده، حتی امکان همین سوگ را نیز از آن‌ها دریغ و سکوت را دیکته می‌کند.

اجرا به‌طرز جسورانه‌ای می‌کوشد تا روایت و موقعیتی را که دربردارنده‌ی روابط هفت شخصیت در صحنه‌ای کوچک است با اتکا بر مونولوگ پیش ببرد. پنج شخصیت زن، یک به یک رو به تماشاگران سخن می‌گویند. یکی از دو شخصیت مرد پیوسته یادداشت برمی‌دارد. کنشی که هم دلالت بر بازجویی دارد و هم دیکته کردن گفته‌های زن‌ها و البته نگفتن‌هایشان؛ مرد دیگر خیره به تماشاگران را می‌نگرد، گویی که آن‌ها را می‌پاید. بدین‌صورت اگر کلام و سکوت زنان، تمنای توجه و یاری مخاطب را دارد، نگاه دریده‌ی مردان از حریم و حیاط‌ خلوتشان نگاهداشت می‌کند.

پوشش شخصیت‌ها نشان از موقعیت و روابط سنتی حاکم بر جمع دارد. هر بار که روند صحبت‌های یکی از زن‌ها به آستانه‌ای می‌رسد که اطلاعاتی از ماجرایی که رخ داده ارائه بدهد، شخصیت دیگری مداخله می‌کند و با اعمال خشونت او را وادار به سکوت می‌کند. سپس در این فضای پادگانی، شخصیت دیگری صحبت را می‌آغازد. به‌عبارتی با واکنش و مداخله‌ی شخصیت دیگر در قامت ناظمی که وادار به سکوت می‌کند، مونولوگ به معنای نبود کنش متقابل نقض می‌شود تا مونولوگ به معنای واحد بودن شخصیت سخنگو در یک زمان پاس داشته شود. از این منظر، به‌جای چانه‌زنی در باب اینکه این اجرا مونولوگ هست یا نه و اینکه مرز مونولوگ کجا پایان می‌پذیرد، می‌توان مونولوگ را یکی از شخصیت‌های اجرا دانست؛ آنتاگونیستی نامرئی که افسار سکوت و کلام شخصیت‌ها را در دست گرفته و با دیکته‌ی سکوت در کنش بیانی زنان سکته می‌اندازد و همدست مردان پشمینه‌پوش اجرا می‌شود. این تناظر بین استبداد نظام مردسالار و سرکوبگری مونولوگ، هوشمندانه‌ترین وجه اجرا است: این نقض کردنش جهت برپاساختن آن، تقلب در آن و متعهد بودن به آن.

پرداخت این ایده در اجرا ولی فقیر و حدنگه‌دار است. اجرا در خلاقیت و گسستش در مواجهه با مونولوگ، فراموش می‌کند که پیروزی بر فرم و شیوه‌ی اجرایی از درون بی‌اندازه دشوار است زیرا خود همان لحظه‌ای که برای تسخیر آن می‌کوشیم، به نوبه‌ی خود طعمه‌ی آن فرم و شیوه می‌شود، مگر آنکه گسست دومی از فرم به محتوا رخ دهد و در جستجوی زنجیره‌ای از این گسست‌ها باشد؛ همانقدر که در بازی فرم، جسور است، در صورتبندی و مفصلبندی محتوایش نیز باید رند و بازیگوش باشد. «مراسلات فقط» ولی لحظه‌ای تلاش نمی‌کند گوشه‌ای از شیطنتش در مواجهه به مونولوگ را تا درون‌مایه و محتوایش ادامه دهد تا نقد اجتماعی‌اش را جاندارتر و نو تر شکل دهد.
درعوض بسنده کرده است به کلیشه‌ای‌ و دستمالی‌ترین محتوای تکراری این سال‌های تئاتر: نقد نظام سروبگر حاکم بر جامعه به‌میانجی تصویر کردن موقعیتی مردسالار در تجربه‌ی درون یک خانواده. خلاقیت ایده‌ی اجرا مستعد این بود که دمی تازه بر این مضمون مصرف‌شده بدمد، ولی به بازی با جاذبه و دافعه‌ی مونولوگ بسنده کرد.