برای رستگاری در ۶۰ دقیقه نویسنده: قاسم نجاری

اولیور توییست توسط بازیگران نوجوانی روی صحنه می‌آید که هر کدام بخشی از زندگی‌شان را در کانون اصلاح و تربیت گذرانده‌اند. اجرا روایتگر قصه‌ نوجوان فقیری است شیفته‌ی بازیگری و مشتاقِ دیدنِ «اولیور توییست» حسین پارسایی، اما برای تماشای این اجرا ۷۰ هزار تومان ندارد و پس از درخواست نافرجام پول از صاحب‌کارش، دست به قتل او می‌زند. اما مهم‌ترین بخشِ این اجرا، چیزی است سوای خود تئاتر و آنچه روی صحنه می‌رود :«جمع‌آوری مبلغ دیه برای پایان محکومیت یکی از بازیگران».

در اجرا، آنچه در ابتدا به عنوان دغدغه‌ مطرح می‌شود، سایه‌ی نمایشِ اولیور توییست است که بر زندگی بچه‌های کار افتاده. این مسئله که می‌توانست زیرمتن‌های دقیق و به‌جایی را در متن بکارد، عملاً تبدیل شده به جذابیتی برای کشاندن تماشاگران تئاتری به اجرا. انگار تماشاگر قرار است ماجراهای تئاتر لاکچری و تاثیرات‌اش را این بار از زاویه‌ی بچه‌های کار بشنود. اما پرداختِ اجرا نه تنها چنین نمی‌کند، بلکه آن تئاتر کذایی را در همان جایگاه با سلبریتی‌های دست‌نیافتنی‌اش نگه می‌دارد. اینجاست که این «اولیور توییست» در امتداد اجرای پارسایی قرار می‌گیرد، نه در برابر آن.

پرداخت ضعیف اجرا که کلیتِ آن و برنامه‌‌ی جمع‌آوریِ دیه‌ی پس از اجرا را زیر سوال می‌برد، تماشاگر را در یک وضعیت اخلاقی متناقض قرار می‌دهد. وضعیتی که در ساحت اجرا، ریاکارانه است و در مسائل پس از اجرا، برنامه‌ي خیریه‌ای است که بیش از هر چیز، تحقیرکننده‌ی وضعیتِ بازیگران نوجوانی که خودشان را در اختیار متولیان این بازی قرار داده‌اند. نوجوانانی که از مابه‌ازاهای بیرونی طرحی که در آن قرار گرفته‌اند بی‌خبرند و تبدیل به ویترینی برای جلب ترحم شده‌اند. آن‌ها پیش از آنکه به عنوان ویترین استفاده شوند، کاملاً این توانایی را داشتند که در یک اجرای حساب‌شده حضور داشته باشند و تماشاگران برای کار هنری‌شان تشویق‌شان کنند، نه از روی ترحم‌ِ بالادستانه‌ای که می‌خواهد مبلغی هم به‌شان کمک کند. در نهایت، مسئله‌ي دیه‌ی نوجوانانی که گرفتارِ وضعیت‌های این‌چنینی شده‌اند، مسئله‌ای بحرانی است. وقتی در رابطه با تئاتر قرار می‌گیرد باید پرداختِ هوشمندانه و دقیقی داشته باشد که به چیزی علیه خودش تبدیل نشود. اجرای «اولیور توییست» خواسته یا ناخواسته، با نیت یا بی‌نیت، گرفتار چنین وضعیتی است.