این اقلیّت مُثُله شده نویسنده: حسین نیرومند

در آخرین اجرای کارناوال خشونت سرگذشت پرپیچ و خم قلعه‌نو را تا زمان تبدیل شدنش به پارک رازی از زبان پسر یکی از گردانندگان روسپی‌خانه‌ها می‌شنویم؛ سکینه قاسمی معروف به «پری بلنده».

«پارک رازی» با استفاده از روایتی غیرخطی مدام در گذشته و حال شخصیت زخم‌خورده‌اش رفت و آمد دارد. او که حالا انگار هوش و حواسش را از دست داده است، زمانی در کاباره‌های خیابان جمشید برنامه‌های شبانه‌ی کاباره را اعلام می‌کرده است. دربان خانه‌ی پری بلنده بوده و بی‌اجازه‌ی او کسی نمی‌توانسته وارد شود. کادیلاک سوار می‌شده و زندگی راضی‌کننده‌ای داشته است.

قلعه‌نو تاریخ پر فراز و نشیبی را پشت سر گذاشته اما انقلاب پنجاه و هفت بی‌تردید مهم‌ترین آن‌ها به حساب می‌آید. انقلاب اگر برای اکثریت تحول‌خواه نان و آب یا دستاوردی دیگری داشت چهره‌ی خشنش امّا دامن اقلیّت‌ها و اهالی قلعه را گرفت. انفجار نورش خیابان جمشید را خاکستر کرد و پری بلنده به دست پسرش اعدام شد. انقلاب، اصلاحات و تحولات اجتماعی ـ سیاسی همواره منجر به حذف اقلیتی می‌شوند که با اخلاقیات و ایدئولوژی حاکم منافات دارند. خشونتی که در پس‌ چهره‌ی انقلاب و انقلابیون سطوح مختلف جامعه را تحت تأثیر قرار داد و در زیرین‌ترین لایه‌هایش نفوذ کرد، تنها به دنبال حذف بوده و همچنان به مسیرش ادامه می‌دهد. خشونتی که آدم‌ها را مجبور به قتل مادرشان می‌کند و در نهایت آن‌ها را به‌جایی می‌رساند که برداشتن ده قدم برای اثبات سلامت روانی‌شان ناممکن به‌نظر می‌رسد. محوریت «پارک رازی» بر ناتوانی اقلیت بنا شده است. کارگران جنسی به عنوان جزئی‌ از کلیت اقلیت‌هایی که نه تنها جایی در ایدئولوژی انقلابی/اسلامی ندارند بلکه راهی هم برای تحقق حقوق‌شان پیش پای خود نمی‌بینند.

شکل روایی «پارک رازی» چشم‌گیر است. پیچش‌های غافلگیرکننده و بازگشت به گذشته و جهش به زمان حال از طریق واژه‌هایی که نقش لولای زمانی را بازی می‌کنند. زبان شخصیت اصلی مهم‌ترین عنصری‌ است که ما را در دل ماجرا هُل می‌دهد.زبانی که مختص به شخصیت است و آنقدر با او یکی شده که نمی‌توان جدایش کرد. اجرا دست به تحریف نمی‌زند. هرچند از نیروهای مخالف برای بیان وقایع استفاده‌ای نمی‌کند ولی با بُعد و عمق دادن به شخصیت‌ها و اتفاقات مخاطب تصور نمی‌کند در یک نقطه‌ی صُلب و غیرقابل انعطاف ایستاده و مجبور است یک مشت داستان سرهم‌بندی شده را باور کند. همه چیز واقعی و در عین‌حال باورپذیر است.

«پارک رازی» در متن و اجرا موفق عمل کرده است. بازیگر در فیزیک، نگاه و حرکاتش روی صحنه شخصیت قابل باوری را احضار می‌کند. بااینکه به‌جز نوری که صحنه را روشن کرده از هیچ عنصر دیگری استفاده نکرده ولی نبودشان خللی در پیشبرد اجرا ایجاد نمی‌کنند.