قرمه‌سبزی و مرگ نویسنده: قاسم نجاری

خانواده تصمیم‌شان را گرفته‌اند. یکی‌یکی با ظرف‌های غذا می‌آیند و پشت میز مستطیلی شام می‌نشینند. بوی قرمه‌‌سبزی پیچیده و لامپ کم‌رمقی فضای مرکز سالن انتظامی را روشن کرده است. تماشاگران در چهار طرفِ صحنه نشسته‌اند و به صدای موزیکی قدیمی از رادیوی جلوی پدرِ فربه و ریشوی خانواده گوش می‌دهند. «ورود اضطراری» به کارگردانی آرمین یاری با چنین فضایی آغاز می‌شود.

شروعِ بی‌عجله‌ی اجرا، تماشاگر را به درون موقعیت حساس خانواده‌ی «شرقی» می‌کشاند اما بعد از رونمایی از اولین گره قصه، درجا می‌زند. موقعیت‌هایی که در پیِ هم می‌آیند، به بسطِ وضعیت ابتدایی خانواده بی‌توجه‌اند. به همین خاطر بحث و جدل‌ها و اوج‌گیری‌ها نمی‌توانند ضربه‌زننده باشند. موقعیت‌هایی که به‌ظاهر تراژیک‌اند، به کمدیِ ناخواسته بدل می‌شوند چرا که نقطه‌ی اوجِ درنظرگرفته‌شده، حاصل پیشروی در وضعیت‌ اولیه‌ی کاراکترها نیست و به بدنه‌ی اجرا وصله شده است. لحنِ بینابینیِ تلخ و شیرین، که در صحنه‌ی ابتدایی می‌تواند از تماشاگر خنده بگیرد و سپس ضربه‌ی خفیفی به او بزند، پس از گره‌ی اول، دقیقاً در نقاطی که مادرِ خانواده شوخی‌هایش را می‌پراند، کش‌دار و بی‌هدف به نظر می‌رسد. برای درامی که فضایش محدود به یک میز شام شده و تمام تمرکزش روی دیالوگ‌هاست، دیالوگ‌های اضافی، صرفاً برای بیانِ پیش‌داستانِ نمایشنامه، خطرناک‌ترین عنصر هستند و به راحتی می‌توانند اجرا را از رمق بیندازد. انگار ما از صحنه‌ی اول برای آن پایان آماده‌ایم و اجرا عوضِ اینکه لایه‌های دیگری از موقعیت را به ما نشان دهد، فقط دارد پایان را به تعویق می‌اندازد و تنها چیزی که در اجرا تغییرِ وضعیت می‌دهد، انگار همان قرمه‌سبزی است که در پایان از دهان می‌افتد.

«ورود اضطراری» ضربه‌ی اصلی را از ذوق‌زدگی بیش از حد برای ایده‌ی اصلی‌اش خورده. غافل از اینکه وضعیت خانواده و تصمیمی که گرفته‌اند و اجرا در ابتدا سعی می‌کند در ابتدا آن را از تماشاگر قایم کند، ایده‌ی چندان بکری نیست. آنچه باید اتفاق می‌افتاد، نمایشِ وجوه مختلف و کنکاش در وضعیتی است که آدم‌ها را به تصمیم‌های هولناک می‌کشاند. وگرنه بازنماییِ بیچارگی با ظرافت‌ها و درجات باورپذیری بیشتر، همزمان در سینماهای سراسر کشور در حال اکران است. به همین خاطر، در پایان اجرا مهم‌ترین مسئلهْ نه مرگ، بلکه قرمه‌‌سبزی است.